Coming out: 2 verhalen

Ik ben Romy, 15 jaar en ik hoor bij de LGBTQ+ community.

Toen ik 9 was vond ik voor het eerst een meisje leuk, maar hier heb ik destijds niet veel mee gedaan. In de tweede klas zag ik haar weer en

begonnen we weer te praten. Hierna wist ik zeker dat ik niet op jongens viel en dit heb ik toen aan mijn ouders verteld. Zij waren erg accepterend en dat was fijn. De rest van mijn familie reageerde er ook goed op. Op school ben ik er wel mee gepest en dat heeft me ook wat gedaan, want ik kan er niks aan doen op wie ik val. Hierdoor ging ik erg twijfelen aan mezelf en aan wie ik ben. Gelukkig is dat nu allemaal voorbij. Ik hoop dat iedereen die dit leest zichzelf accepteert zoals hij/zij/hen is en dat anderen hen accepteren en in hun waarde laten.

Ik ben Robin, 18 jaar en ik ben non binair.

Ik gebruik de hij/hun pronounce, en ik ben pansexueel. Ik was 9 jaar toen ik er achter kwam dat ik niet alleen op jongens val. Toen ik 12 was werd ik verliefd op een meisje. Pas toen durfde ik het aan mijn moeder te vertellen. Dit deed ik via Whatsapp want ik was bang dat ze me niet zou accepteren. Dit ondanks het feit dat haar oom ook bij de LGBTQ+ community hoort. Achteraf snap ik niet waarom ik zo dacht. Daarna vertelde ik het ook aan de rest van de familie. Toen ik ongeveer 14 was voelde ik me niet volledig een meisje. Ik forceerde mezelf om ‘vrouwelijk’ te zijn. Op mijn 15de kwam ik uit de kast, ook eerst weer naar mijn moeder, als transman. Toch voelde dat ook nog niet goed. Ik heb daarna 2 jaar gestruggeld met mijn gender tot ik op Tiktok een non binair persoon tegenkwam. Na lange research kwam ik erachter dat ik me comfortabel voel bij een hij/hun pronounce. Een half jaar daarna ben ik uit de kast gekomen binnen mijn gezin. Mijn ouders snapten het niet goed maar accepteerden het wel. Nu zijn we een paar maand verder. Ze begrijpen het nu beter en doen ook erg hun best. Ook ben ik nu uit de kast voor de rest van de familie. Ze accepteren het allemaal, wat ik niet had verwacht. Ik heb er echt enorm veel geluk mee. Op mijn school word ik minder geaccepteerd. En ook binnen mijn verdere omgeving respecteren sommige mensen het niet. Dat maakt me niets uit. De belangrijkste mensen in mijn leven accepteren mij zoals ik ben!